Esther
Tante Lenie en mijn roeping tot ritueelbegeleiding
Als klein meisje was ik dol op mijn tante Lenie. Zij was
mijn peettante en woonde aan de overkant van de straat. Mijn ouders hadden het druk met een eigen zaak en tante Lenie was voor mij een tweede moedertje. Tante Lenie was wel vaak ziek. Op een dag zei mijn moeder tegen mij: “we gaan tante Lenie in het ziekenhuis opzoeken. Het is de laatste keer dat je haar zult zien want ze gaat dood. Doe maar net alsof er niets aan de hand is.”
Dus we togen naar het ziekenhuis en ik herinner me goed hoe
tante Lenie alleen lag in een hoek van een grote kamer met allemaal lege bedden. Rondom haar bed stonden veel mensen.
Ik ging stilletjes aan de rand van haar bed zitten en verbaasde me zo om het gedrag van de grote mensen die overdreven hard praatten. En flauwe grapjes en opmerkingen maakten. “Als je iemand voor het laatst ziet, dan moet je toch over hele andere dingen praten?” dacht ik bij mezelf. Ik vond het helemaal niet kloppen.
Toen het bezoekuur voorbij was, gaf iedereen tante Lenie een hand. “Nou, tot ziens hé” werd gezegd. Dat klopte toch ook niet.
Hoe klein ik ook was – 6 jaar oud, ik vond dat er echte aandacht en woorden van waarde hadden moeten zijn, het was een gemiste kans om echt contact te maken en ik stelde me voor dat tante Lenie zich in dat ziekenhuisbed eenzaam gevoeld moest hebben en het voor alle bezoekers ook moeilijk was om écht aanwezig te zijn.
Achteraf denk ik dat toen, jaren geleden, een zaadje geplant
werd om ritueelbegeleider te worden. Om betekenis te geven aan bijzondere momenten, om verbondenheid te creëren. Want dat is wat een ritueelbegeleider doet…. Met woorden, gedichten, verhalen, muziek, symbolen iets creëren bij belangrijke levensmomenten zoals een afscheid, een verbintenis, een naamgeving, pensionering, nieuw thuis. Contact creëren met dat belangrijke moment en met de mensen die aanwezig zijn. Zodat je achteraf met een lach en een traan en misschien iets van troost kunt terugkijken. Een moment dat je bewust beleefd hebt met zijn allen. Een mooie herinnering.
Van zij die zwijgt naar zij die spreekt: de transformatie door een ritueel
Vanaf dat ik me kan herinneren was ik niet blij met de naam Tanja die ik bij mijn geboorte had meegekregen. Hij voelde niet goed, en ik wist niet waarom. Liever had ik een afgeleide van mijn andere namen Magdalena of Francisca geheten. Maar Tanja in ieder geval voelde niet goed.
Toen ik volwassen werd, begreep ik waarom. De naam Tanja betekent: ‘zij die zwijgt. ‘ Iets wat ik heel erg opgelegd kreeg als ongewenst kind dat niet aanwezig mocht zijn. Versterkt doordat mijn vader beweerde niet mijn vader te zijn toen ik zeven jaar oud was en mij helemaal uit zijn leven bande. Een groot kinderverdriet dat flink doorwerkte in mijn leven.
Enkele jaren geleden heb ik tijdens een meditatieretraite in Griekenland besloten om niet langer in dat kinderverdriet te blijven en te gaan leven in liefde voor mezelf. Toen voelde ik ook heel sterk dat ik niet meer de naam Tanja wilde voeren. Bij een kerkje van Johannes de Doper heb ik mijzelf opnieuw gedoopt en ben stil geworden, wachtend totdat een naam naar boven zou komen. Dat werd de naam Esther; dit had te maken met Ishtar kreeg ik door. Ishtar is de godin van de liefde uit vroeger tijden. De naam Esther is daarvan afgeleid. En ik wilde in liefde voor mezelf gaan leven. Een passende naam.
Ik ben nu Esther en ik wil spreken. Mooie, liefdevolle, verbindende woorden om mensen te helpen in verdrietige momenten of juist om te delen in hun feestvreugde. Woorden van kracht, inspiratie en troost. Ik vind het heerlijk samen vorm te geven aan jouw bijzondere moment.
Daarom heb ik mijn bedrijf Astarte opgericht; Astarte is de moeder van Ishtar. Ik wil net als een moederfiguur in een sfeer van vertrouwen en geborgenheid jou en jouw bijzondere proces in het licht zetten. Wees welkom.
Achtergrond
Het verhaal van tante Lenie staat niet op zich. Het sluit aan bij mijn interesse in mensen, de wijze waarop zij in het leven staan, hun keuzes en beweegredenen. Dat resulteerde in een studie maatschappijgeschiedenis aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Een studie over mensenlevens, levensverhalen, hoe de maatschappij en mensen zich ontwikkeld hebben door de eeuwen heen. Na 20 jaar werkend leven groeide de behoefte om verdiepend bezig te zijn met zingeving.
De pre-master Religiestudies aan de Radboud Universiteit vormde voor mij een basis en leerde mij dat ik meer op intuitief en creatief niveau bezig wilde zijn. De keuze voor ritueelbegeleiding werd gemaakt. In 2018 heb ik de celebrantenopleiding aan de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht afgerond. Een opleiding die mij paste als een jas. Celebrant is de internationaal erkende term voor ritueelbegeleider. To celebrate = vieren van belangrijke levensmomenten.
Door het wegvallen van kerkelijke rituelen zie ik een behoefte in de maatschappij aan persoonlijk vormgegeven levensmomenten zoals uitvaarten en herdenkingen, relatievieringen, naamgevingen. Ook is behoefte aan aandacht voor niet-erkend verlies, niet erkende rouw. Vanuit het Huis van Compassie Nijmegen was ik betrokken bij de oprichting van Ontmoetingsplekken van Rouw en Verlies en ook als ritueelbegeleider heeft stil verdriet mijn grote aandacht. We kennen allemaal momenten waarin we niet gezien of erkend zijn in groot of klein verdriet. Juist voor deze momenten wil ik een geborgen omgeving creëren en samen met jou zoeken wat jou helpt.
